Zaterdag 26 februari 2022. Wat een heerlijke dag had ik uitgezocht om deze tocht te gaan lopen. De route stond al langer op m’n wensenlijstje, maar het kwam er eerder steeds niet van. Vandaag barstte de lente ineens los, de mensen kwamen uit hun huizen, bloemen openden hun knoppen en straalden de zon tegemoet. En toch is het dan niet druk op de Tocht: de meeste bezoekers van het bos lopen gemarkeerde routes, en bij een Trage Tocht neem je juist andere stukken. Deels overlapt het wel met paaltjesroute, en die stukken zijn dan wat ‘drukker’, andere delen loop ik zonder een mens tegen te komen of zelfs maar te zien. En dat is soms gewoon heel fijn: wandelen is voor mij ook een manier om mijn hoofd tot rust te laten komen, te reflecteren, te mediteren, te zijn.
Rond half elf werd ik uit de auto gezet bij station Maarn – je kunt natuurlijk ook gewoon met de trein komen. Op deze manier kom ik wel langs een rijtje winkels, waar de voorjaarsbloemen buiten staan en mensen op straat zijn. Naast de liften van het station loop ik onder de sporen en de A12 door, richting het raadhuis van Maarn (vandaar de naam Raadhuislaan). Via de kapelweg gaat het verder langs leuke huizen met tuinen vol voorjaarsbloeiers, ik zie zelfs een Rododendron in bloei staan! Hier zijn al volop vogelgeluiden te horen, en dat blijft de hele dag zo.
Na het oversteken van een drukke weg loop ik het gebied van afgraving De Zanderij in. Hoewel dit pal naast de A12 ligt, hoor je de weg nauwelijks of in elk geval is het goed uit te filteren. De vogels en de wind trekken zich er in elk geval niets van aan. Deze zandafgraving was lang ontoegankelijk, en hoewel ik het er al een keer eerder ben geweest, vind ik het nog steeds een bijzondere omgeving. Zeker op zo’n zaterdagmorgen. Een enkele hardloper of hondenuitlater passeert me. Ik besluit dat ik er écht een trage tocht van ga maken en nu al een vroege lunchpauze te nemen. Ja, het wordt 14 kilometer, en meestal loop ik eerst een uur stevig door, maar de groepswandelingen leerden me dat je er ook langer over mag doen. Ik zit op een fantastisch plekje in de zon, op mijn zitlap want de bank is koud en nat.
Het nadeel van zo’n route op je telefoon is – juist: dat je steeds op je telefoon kijkt. Vanaf dit moment ga ik meer uit mijn hoofd navigeren, geen routebeschrijving meer lezen, maar de kaart een beetje bestuderen en dan lopen. Pas als ik het niet meer zeker weet, pak ik de kaart er weer bij. Dat gaat veel beter en rustiger. Vooral het gedeelte onder het water langs (daar kán je niet verkeerd lopen) maakt me heel mindful. Wuivend riet, golven, vogels, de zon in het water zien schijnen…
Met een lange trap verlaat ik de zandafgraving weer. Goed voor de beenspieren! Dit was voor mij het mooiste gedeelte van de route, maar de rest is gewoon ook helemaal prima. Door het bos, hier en daar zie ik nog restjes hagel liggen waar de zonnestralen nog niet zijn geweest. Ik kom langs camping de Maarnsche Berg – hier is een horecagelegenheid voor wie daar behoefte aan heeft – en loop landgoed Den Treek Henschoten in. Aansluitend volgt landgoed Hoog Moersbergen. Ik steek een drukke weg over en loop door een klaphek landgoed Zonheuvel in. Een wandelgroep zit kletsend te lunchen op een open veldje in de zon, ik neem de eerstvolgende bank. In dit gedeelte van de wandeling zijn werkzaamheden in het bos waardoor het er somber, blubberig en kaal uitziet. Even verderop zie ik ineens het Huis te Maarn. Een indrukwekkend grote villa, die bewoond lijkt te zijn (maar ik ben niet gehinderd door feitenkennis hierover). Ook hier wijst de route zich vanzelf: veel is privéterrein, je moet in een eivormige route om het huis heenlopen en krijgt het ook niet van dichtbij te zien.
Landgoed Maarsbergen en landgoed Jonge Doornse bossen worden door de route doorkruist. In Jonge Doornse bossen neem ik een heerlijke pauze in de zon. Even achterover tegen een hellinkje aan. Een man met grote hond wenst me goedemiddag. Als ik even later weer rechtop zit en mijn voet masseer – waarschijnlijk had ik te strak geveterd, want mijn voet slaapt terwijl ik dat zelf niet doe -, word ik gegroet en bezorgd gevraagd of het wel gaat door twee andere voorbijgangers. De meeste mensen deugen, ondanks oorlog en alle ellende.
De route beloofde me landgoed De Pol, een landgoedpareltje aan de rand van bebouwing en snelweg. Daarmee is niets te veel gezegd! Om er extra van te genieten, neem ik nog een rustmoment aan de rand van de vijver. Hoewel ik het snelwegbord van afslag Maarsbergen kan zien, is het toch een een serene plek. Dat brengt mij tot een meditatieve overweging die ik noteer in het boekje dat ik gewoonlijk meeheb. De kern daarvan wil ik tot slot delen: Het gaat om het wandelen in zichzelf.
Tot slot inderdaad, want even daarna ben ik via een klaphek het bos uit en al snel daarna bereik ik het station, waar ik op de trein stap.
Buiten is vaak beter - voor wie vaker buiten wil zijn 